دِعلَب يماني از حضرت علي عليه السلام پرسيد: اي امير مؤمنان، آيا پروردگار خود را ديده اي؟ پاسخ فرمود: «آيا آن چيزي كه نمي بينم، مي پرستم؟!» گفت: چگونه او را مي بيني؟ فرمود: «ديده هاي ظاهر نمي توانند او را ببينند، ولي با چشم دل و به همراه ايمان، مي توان او را (ديد و) درك كرد1.
اگر قلب انسان، از زنگار حاصل از گناهان و صفات ناشايست پاكيزه شود و بدين گونه پرده از مقابل چشمان قلب آدمي كنار رود، مي تواند با چشم دل جمال پروردگار مشاهده كنند و به هر جا كه مي نگرد، چهره خدا را به عيان ببيند. به تعبير زيباي باباطاهر:

به صحرا بنگرم صحرا ته وينم
به دريا بنگرم دريا ته وينم
به هر جا بنگرم كوه و در دشت
نشان از قامت رعنا ته وينم2

باز به سروده باباطاهر:

به سر شوق سر كوي ته ديرم
به دل مهر مه روي ته ديرم
بُت من كعبه من قبله من
ته يي هر سو نظر سوي ته ديرم3

پيام متن:
«اَيْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللّه؛ به هر سو رو كنيد خدا آنجاست».(بقره:115)