در دعاهاي ماه رمضان، سخن از قرآن و انس با آن، به عنوان كتاب ارشاد و هدايت بسيار به ميان آمده است. در دعاهاي هر روزه ماه رمضان كه از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل شده، در فرازي از دعاي روز دوم مي‌‌خوانيم: «اللَّهُمَّ وَفِّقْني فيهِ لِقِرآئِهِ اياتِكَ؛ خدايا مرا در اين روز براي قرائت آيات قرآن، موفق كن.» و در دعاي بيستم مي‌‌خوانيم: «اللَّهُمَّ وَفِّقْني فيهِ لِقِرآئِهِ اياتِكَ؛ خدايا مرا در اين روز براي تلاوت قرآن توفيق ده.» (محدث قمي، مفاتيح الجنان، دعاهاي روزهاي ماه رمضان)

انس با قرآن در حقيقت از سه پايه تشكيل شده كه عبارتند از: 1ـ خواندن آيات قرآن 2ـ تدبر و شناخت قرآن 3ـ عمل به دستورهاي قرآن. بر همين اساس امام باقر(ع) در يك تجزيه و تحليل كوتاه فرمود:
قرآن‌خوانان بر سه گروه اند: 1ـ خواندن قرآن را سرمايه كسب مادي خود قرار دهند و با قرائت قرآن، پادشاهان را بدوشند و در برابر مردم بزرگ نمايي كنند. 2ـ در خواندن قرآن، حروف (و تجويد) آن را رعايت كنند ولي حدود و مرزها و برنامه هاي قرآن را تباه سازند، قرآن براي آن ها همانند جام آب نگهدارنده است (كه هنگام تشنگي و سودجويي از آن بهره مي برند و هنگام سيرابي آن ظرف را مانند سواره به پشت سرش مي افكنند (اين دو دسته هرگز از قرآن بهره مند نمي شوند و نجات نمي-يابند). 3ـ انسان هايي كه قرآن مي خوانند و داروي قرآن را بر دل دردمندشان مي نهند و براي (خواندن و تدبر در) قرآن شب‌زنده داري كنند و روزشان را با روزه به پايان رسانند و نمازشان و جايگاه هاي نمازشان را بر اساس آن، اقامه نمايند و به خاطر قرآن، از بستر خواب، براي عبادت دوري كنند، خداوند عزيز و قادر به بركت وجود اين گروه، بلاها را دور مي سازد، از شر دشمنان جلوگيري مي نمايد و از آسمان باران مي‌‌فرستد.
و در پايان فرمود: «سوگند به خدا در ميان قرآن خوانان، چنين گروهي از كبريت احمر كمياب ترند». (كليني، 1407، ج2، ص627)