با ما همراه باشید ورود یا عضویت

// گزیده های معارفی / شعر

احوال عاشقان الهي

عنوان	احوال عاشقان الهي
شعر	از زمين اوج گرفته است غباري كه مراست ايمن از سيلي موج است كناري كه مراست كار زنگار كند با دل چون آينه‌ام گرچه هست از دگران نقش و نگاري كه مراست چشم پوشيده‌ام از هرچه درين عالم هست چه كند سيل حوادث به حصاري كه مراست نيست از خاك گرانسنگ به دل قارون را بر دل از رهگذر جسم غباري كه مراست يد بيضا سيهي از دل فرعون نبرد چه كند صبح به زلف شب‌تاري كه مراست نيست ممكن كه مرا پاك نسازد از عيب از سر زانوي خود آينه‌داري كه مراست دارد از گلشن فردوس مرا مستغني زير بال و پر خود باغ و بهاري كه مراست جان غربت‌زده را زود به پابوس وطن مي‌رساند نفس برق سواري كه مراست گل بي‌خار ز خار سر ديوار شكفت تا چها گل كند از بوته خاري كه مراست مي‌كنم خوش دل خود را به تمناي وصال سايه مرغ هوايي است شكاري كه مراست
شاعر	صائب تبريزي
نوع شعر	غزل
منبع	ديوان صائب تبريزي
ناشر	سيماي دانش
محل چاپ	تهران
سال چاپ	1378
نوبت چاپ	دوم
جلد	2
صفحه	460
گردآورنده	جهانگير منصور

/// آخرین گزیده‌ها

خانه / پژوهش / کتاب / نشریه / گزیده معارفی / مقاله / پژوهشگران

تمام حقوق مرکز پژوهش‌های اسلامی صدا و سیما محفوظ است